Adwent jest początkiem kościelnego roku liturgicznego i rozpoczyna się cztery niedziele przed dniem Bożego Narodzenia. Dla chrześcijan jest to okres oczekiwania na przyjście Pana Jezusa.

Jest to czas skupienia, ofiary, modlitw i nabożeństw. W oczekiwaniu na święta pleciono wieńce z gałązek iglastych, jak na przykład jodełki, świerku lub sosenki. Wieńce te były symbolem przetrwania ciemnych i długich zimowych dni. W środku wieńca umieszczano cztery świeczki: trzy fioletowe i jedną różową. W pierwszą niedzielę Adwentu zapalano jedną świeczkę, w następną niedzielę zapalano już dwie, aż w ostatnim tygodniu paliły się wszystkie cztery.

Wzmagające światło symbolizowało nadchodzące Święta Narodzenia Jezusa, Światlości Świata. Niektóre regiony w Polsce różniły się co do kolorów świeczek. Czasem w wieniec wkładano białą lub złotą świeczkę ogłaszającą nadchodzącego Chrystusa, który Jest światłem Świata. Na Podlasiu, początek Adwentu ogłaszano głośnym trąbieniem na ligawach - tzw. otrąbienie Adwentu.

Miały więc zamilknąć instrumenty muzyczne i ustać zabawy i tańce. Istniało przekonanie, że do połowy listopada powinny być zakończone wszystkie ważne prace polowe i niektóre gospodarskie, związane z ziemią, której aż do wiosny nie wolno dotykać i niepokoić . Na Pomorzu uważano adwent za początek obchodów świątecznych i kolędniczych. Po domach chodzili chłopcy z szopką, śpiewając kolędy na znak,że Narodzenie Pańskie jest już blisko.

Źródło: http://zhppgk.org