Friedrich-Wilhelms-Universität w Berlinie około 1900 r. (dziś: Humboldt-Universität)
Polonistyka czy Historia Polski są na uniwersytetach w Niemczech - w porównaniu z Filologią Rosyjską czy Historią Rosji - traktowane po macoszemu. Tam, gdzie nauczał profesor, który interesował się osobiście polską historią (np. Prof. Gottfried Schramm we Freiburgu, w latach 1965-1994), tam było i nieco więcej oferowane z tej dziedziny, ale na innych uniwersytetach to najwyżej co drugi semestr (w dodatku letni, bo krótszy) można było usłyszeć coś o Polsce. Parę wyjątków, jak „Mainzer Polonicum” (Prof. Schultze/ Dr. Matuschek) czy „Herder-Institut” w Marburgu - potwierdzały tylko tą regułę. W Mainz kładło się nacisk na naukę języka polskiego, a w Marburgu zajmowano się nie tylko Polską, lecz całą Europą Środkowo-Wschodnią („Ostmitteleuropäische Geschichte”), z punktem ciężkości na byłych terenach niemieckich.
Takiego prawdziwego centrum zajmującego się interdyscyplinarnie całą polską historią, językiem i kulturą na przełomie dziejów – dotychczas nie było.
Dopiero w ostatnich latach słyszy się nieco więcej o „Viadrinie” we Frankfurcie nad Odrą - choć tamtejsza oferta nie jest jeszcze pełna – na razie, to głównie nauka języków („Collegium Polonicum” w Słubicach) oraz studia prawnicze i ekonomia.
Sprawą przyszłości jest powstałe także tam „Zentrum für Interdisziplinäre Polen-Studien” (pod kierownictwem Prof. Dagmary Jajeśniak-Quast), jednak ze specjalizacją leżącą raczej w czasach współczesnych czy powojennych. To tylko parę przykładów, które można niestety policzyć na palcach.
Dlatego cieszy powołanie do życia w roku 2012 nowej placówki naukowej ulokowanej przy uniwersytetach w Halle i Jenie, nazwanej „Centrum Studiów Polonoznawczych im. Aleksandra Brücknera” („Aleksander-Brückner-Zentrum für Polenstudien”). Instytucja ta popierana finansowo m.in. przez Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej, podjęła jesienią 2013 r. działalność naukową i akademicką, m.in. można tam studiować „Interdisziplinäre Polen-Studien” (kierunek „Master”).